Wiecie, jakich zdjęć przywiozłam z Portugalii najwięcej? Płytek. Tak, ceramicznych płytek, które znajdowałam co krok - na ścianach budynków, na murkach, we wnętrzach czy jako pamiętniki. Azulejos tak mnie zachwyciły, że tylko biegałam od jednym płytek do drugich, sprawdzając, czy mam już takie w swojej kolekcji. A nigdy nie miałam, bo nie trafiłam ani razu na powtarzający się wzór.
Bo wzory, co z resztą widać po zdjęciach, były bardzo różne - od minimalistycznych, niebieskich kółek (które bardziej pasowałyby do bolesławieckiej ceramiki, bo w swoim otoczeniu wyglądały jakoś tak zbyt nowocześnie) do bardzo szczegółowych wzorów, a niekiedy nawet całych historii przedstawionych na ceramicznych płytkach. Najciekawsze jest to, że po dokładnym przyglądnięciu się płytkom widać, że wzory na nich powstały na różne sposoby: z użyciem szablonów, stempli, a nawet malowania każdej płytki z osobna pędzlem.


Popularne w Portugalii, Hiszpanii i we Włoszech azulejos często tworzą orientalny klimat, przywodząc na myśl arabskie i bizantyjskie mozaiki, przypominając o obecności Maurów na Półwyspie Iberyjskim, złote czasy odkryć geograficznych i zakładania kolonii. Nawet nazwa azulejos pochodzi od arabskiego zellige, oznaczającego wypolerowany kamień. Chociaż teoria mówiąca o tym, że nazwa wywodzi się od portugalskiego słowa na kolor niebieski - azul - bardzo mi się podoba! Sporo wzorów, które widziałam, były właśnie niebieskie. To z myślą o nich zabrałam do Lizbony sukienkę we wzory przypominające azulejos (albo scenki rodzajowe na piecach kaflowych) - ach, te szafiarskie myślenie!

Bardzo zaciekawiło mnie, kiedy przeczytałam, że te wszystkie zdobienia nie powstawały tylko po to, żeby cieszyć oczy, ale również po to, żeby regulować temperaturę w domach. Chociaż gdyby nie zamiłowanie do piękna, wszystkie azulejos byłyby pewnie szarobure. A tak to w gorący dzień możemy stąpać po chłodnych, wzorzystych podłogach czy opierać czoło o zimne ściany. Bo ceramika ma też to do siebie, że się mniej nagrzewa. Czyżby średniowieczny sposób na walkę z miejską wyspą ciepła?


Chociaż zajrzałam na stację kolejową São Bento w Porto (powyżej na zdjęciach), to nie udało mi się dotrzeć ani do Kościoła Kleryków w Porto, ani Muzeum Narodowego Azulejo w Lizbonie. Czyli jest plan na kolejną wycieczkę! ;)

Ale póki co kierunek - Islandia!

Czy dla miastoluba może być ciekawszy temat, niż początki współczesnego miasta? I to jeszcze opisany w książce polecanej przez znanego pisarza? Och, jakże się myliłam...

To miała być kolejny wpis o kolejnej książce w mojej kolekcji, chociaż jak wiecie, zazwyczaj to co czytam, stanowi tylko punkt wyjścia do różnych przemyśleń. Tym razem związek pomiędzy moją pisaniną a książką będzie jeszcze luźniejszy, bo... nie przeczytałam jej do końca. Rzadko sobie odpuszczam dokończenie lektury  (do głowy z ostatnich przychodzi mi "Przewodnik wędrowca" i "Sekretne życie drzew"), ale tym razem uznałam, że kontynuowanie byłoby ogromną stratą czasu.

Oglądam te zdjęcia z Porto... I czuję ogromny niedosyt! Jeden dzień to za mało, żeby zwiedzić całe tak duże miasto, a do tego posiedzieć jeszcze nad rzeką Duero, popijając Porto...

Najlepszy sposób na przedłużenie sobie lata? Jesienne wakacje na południu Europy! Prognozy wprawdzie wskazywały, że będzie to ciepły tydzień, jednak plażowanie i kąpiel w oceanie na początku października wciąż były dla mnie zaskoczeniem.

Stąd dziś przegląd portugalskich plaż, które odwiedziliśmy podczas tygodniowych wczasów w Portugalii, zapraszam!

Dolny Śląsk zachwyca, gdziekolwiek się nie pojedzie. I od kilku lat mówię sobie, że muszę wrócić do Kotliny Kłodzkiej, którą pamiętam z dzieciństwa - zwiedzić Jaskinię Niedźwiedzią, zagubić się w labiryncie na szczycie Szczelińca Wielkiego. Póki co niewiele z tego wyszło, bo nawet wyprawa na Śnieżnik skończyła się tak, że nic nie zobaczyłam, taka mgła zasnuła cały szczyt, chociaż pozwiedzałam w ostatnim czasie Długopole, Polanicę czy Złoty Stok. Ale wciąż czuję niedosyt!