Czy miasto może być hygge?

Skąd w Polsce wziął się szał na hygge?

Ostatnio trafiła mi w ręce książka "Hygge. Klucz do szczęścia", której autor, Meik Wiking, jest dyrektorem Instytutu Nauk o Szczęściu. Trudno oprzeć się pragnieniu przejrzenia jej - jest pięknie wydana, urocza okładka zerkała już do nas ze wszystkich zakątków Internetu (a zwłaszcza Instagrama). Nasze pierwsze spotkanie w księgarni nie było udane, tak że książki nie kupiłam, ale miałam później okazję na spokojnie do niej zajrzeć. Ale nawet teraz tak naprawdę nie polecam kupna tej książki - nie warto ;)

Wróćmy jeszcze do pana Wikinga. O ile sam termin hygge i związane z nim hyggelig jest w Danii znane od dawna, tak podobno nikt nie myślał o tym w kontekście duńskiego towaru eksportowego i to nie w głowach Duńczyków zrodził się pomysł na promowanie hygge poza granicami swojego kraju. Książkę o kluczu do szczęścia napisano na zlecenie wydawnictwa Penguin Life. Podobnie było z innymi tytułami, a The Guardian mówi nawet o brytyjskim spisku - polecam przeczytać "The hygge conspiracy". Zwłaszcza, że osoby mieszkające w Danii mówią, że hygge nie do końca jest, co nam się w tych książkach sprzedaje, chociaż z drugiej strony już nawet strony internetowe promujące wizyty w tym kraju piszą o hygge.

O czym ja tu w ogóle mówię, czyli co to jest hygge

Trochę nie wierzę, że ostał się ktoś, kto jeszcze nie słyszał tego słowa ;) Wydawnictwo Czarna Owca, które wydało u nas "Hygge. Klucz do szczęścia" przygotowało taki krótki film:
No dobra, tak naprawdę nie dowiedzieliśmy się z niego zbyt dużo, co? To może tu już będzie ciekawiej - wywiad z panem Wikingiem:

można odnieść wrażenie, że nagle trafiło się na plan filmu o ninja.

Co "Arrival" ma wspólnego z hygge?

Film scince-fiction o pojawieniu się kosmitów na naszej planecie ma coś wspólnego z książką o przytulności? A jednak. Obydwa dzieła odnoszą się do hipotezy Sapira-Whorfa, według której język, którego używamy nie tylko jest odzwierciedleniem otaczającego nas świata, ale też ma wpływ na to, jak się zachowujemy i jak myślimy.
Hygge jest jednym z wielu ostatnio popularnych, nieprzetłumaczalnych słów, które powstały w konkretnych kulturach i dotykają zjawisk, których sedno jest intuicyjnie zrozumiałe tylko dla osób w tych kulturach wychowanych. Szwedzkie lagom, japońskie ikigai czy którekolwiek z popularnych list nieprzetłumaczalnych słów - po polsku potrzebujemy nieraz całego zdania, żeby wyrazić ich sens. Czy wobec tego nie jesteśmy w stanie w pełni poczuć hygge na własnej skórze, skoro odpowiednik tego słowa nie istnieje w naszym języku i w naszej kulturze?

Czy miasto może być hygge?

Skoro hygge to spokój, rodzina, przytulność, ciepło, koc i świeczki... To jak tu wpasować jakoś miasto, które raczej się tak nie kojarzy, a już zwłaszcza zimą? A jednak w książce znajduje się cały rozdział o hygge w Kopenhadze, która nazywana bywa nawet The World’s Most Hygge City. Niektóre miejsca są całkowicie rozświetlone światłem świeczek. Co takiego hygge można właściwie robić w Kopenhadze?

• wybrać się na rejs po kanałach,

• posiedzieć w ogrodach Tivoli czy w okolicy zamku Rosenborg,

• pospacerować po dzielnicy Nyhavn,

• zwiedzić miasto na rowerze,

• odwiedzić kawiarnie i secondhandy na Nansensgade,

• delektować się duńskimi wypiekami i słodyczami,

• zjeść obiad z przyjaciółmi w świetle świec. 

Wprawdzie w naszych miastach świec na ulicach nie uświadczymy (chociaż na przykład na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu oświetlenie jest gazowe i też bardzo klimatyczne, a i zimą wiele ulic rozświetlonych jest świątecznymi iluminacjami), to inne porady są bardzo uniwersalne. W końcu już kiedy robi się trochę cieplej, tłumy mieszkańców pojawiają się nagle w parkach, przesiadują na bulwarach i placach, a jesienią i zimą przesiadują w przytulnych kawiarniach. Poznawaniu hygge stron jakiegoś miasta uzupełnia slow sightseeing czy też coraz popularniejszy ruch slow travel - powolne spacery, zaglądanie do małych galerii sztuki, rejsy rzeczne, chłonięcie atmosfery miasta.

Niby hygge kojarzy nam się głównie z zimą i długimi wieczorami, ale tę sztukę szczęśliwego życia można praktykować przez cały rok. Brzmi jak oczywista oczywistość, a jednak zdaje mi się, że czasami zapominamy o tym, że nie musimy podczas swoich wypraw zobaczyć koniecznie wszystkich atrakcji danego miasta, żeby tylko je mieć zaliczone. W samym Wrocławiu jest przecież tyle atrakcji, że nie wiadomo, od czego zacząć. A na wakacjach chodzi o to, żeby wypocząć, a nie rezygnować ze snu, bo wszystko się samo nie zobaczy.