Zawsze zazdrościłam osobom, które ni stąd, ni zowąd wyruszały bez - wydawałoby się - żadnego przygotowania w wyprawę w nieznane. I tak oto bez szemrania zgodziłam się na szaloną propozycję mojej Mamy, by w jeden dzień udać się samolotem tam i z powrotem te prawie tysiąc kilometrów oraz przespacerować się po Norwegii i pozwolić, by fiordy "jadły nam z ręki". Wprawdzie o wycieczce wiedziałam parę tygodni wcześniej, jednak same przygotowania ograniczyły się w sumie do naładowania baterii do aparatu, przygotowaniu przekąsek i ubrania się zgodnie z pogodą.

Nie da się ukryć, że to, co robimy na co dzień, bardzo wpływa na nasze postrzeganie świata. Jeśli dużo czytam o modzie i zwracam uwagę na to, co i jak noszę, to również obsesyjnie przyglądam się innym i wszędzie szukam inspiracji. Jeśli na studiach mam dużo do czynienia z inwentaryzacją budynków, określaniem ich indywidualnych cech, z kształtowaniem przestrzeni zgodnie z ładem przestrzennym... To nawet na takiej wycieczce nie potrafię przejść obojętnie obok tradycyjnej i nowoczesnej zabudowy. Mój prywatny folder z zdjęciami pełen jest dokumentacji norweskiej urbanistyki, chociaż było całkiem nieduże miasteczko.

Wiosna - nowy początek

Za mną pierwszy dzień noszenia balerinek. Był też już pierwszy grill nad Odrą, spacer po skąpanym w wiosennym świetle Wrocławiu. Wiosna to czas, kiedy wszystko się odradza i wydaje się, ze wszystko robi się po raz pierwszy. Ale na kolorowe, kwieciste ubrania jeszcze przyjdzie czas ;-)

Słodka sesja zdjęciowa. Wszystkie wypieki zostały przygotowane przez Natalię z Małej Cukierenki. Były przepyszne - po zakończeniu zdjęć miałyśmy okazję wszystkiego spróbować. :)

Przed Galerią Dizajn zebrał się tłum ludzi. Niektórzy co chwila zerkają na zegarki, inni witają się z ze znajomymi lub dopalają papierosa. Na co czekają? 

Zegar na wrocławskim ratuszu wybił godzinę dziewiętnastą. Oczy wszystkich zwrócone są na zasłoniętą dotychczas witrynę - rolety powoli podnoszą się, a widzom ukazują się manekiny ubrane w fantazyjne projekty od polskich twórców. Drzwi otwierają się i tłum powoli wlewa się do środka. Miejsca siedzące szybko zostają zajęte, galeria jest wypełniona po brzegi.

Rozpoczyna się pokaz mody.

Po pokazie rozlegają się brawa, widać, że niektóre projekty zrobiły wielkie wrażenie widzach. Przeważają młodzi ludzie, którzy jak przez mgłę lub w ogóle nie pamiętają tego, co było przed rokiem 1989. Nawet lampka szampana nie odrywa od obcowania z modą. Niektóre projekty są niesamowite, inne zaskakujące, a jeszcze inne... hmmm ciekawe. Ale właściwie obok żadnego z projektów nie da się przejść obojętnie.

Przytłoczona tłumem wychodzę z postanowieniem - jeszcze tu wrócę.

Wracam tydzień później.

Galeria jest pusta i w końcu można obejrzeć każdy projekt dokładnie. Zastanowić się, dlaczego akurat te projekty pokazano w witrynach i na manekinach. Czy moda to sztuka i zasługuje na swoje miejsce w galeriach? Czy obcowanie z takimi projektami ubrań i dodatków wnosi coś do naszego życia?

Skąd tyle tej biżuterii?!

Kolczyki, naszyjniki i pierścionki to w moim przypadku te rzeczy, które jakby samoistnie pojawiają się nagle i zajmują coraz to więcej miejsca. A tu spodoba mi się w sklepie jakiś pierścionek, a tu na urodziny dostanę wisiorek, albo w twórczym szale (najczęściej tuż przed egzaminem) stworzę kolejną parę kolczyków. W przeciwieństwie do dawno przeczytanych gazet, wypisanych pisaków i zaschniętych lakierów do paznokci, biżuterii jest znacznie trudniej się pozbyć. Oczywiście, czasem coś się niestety zgubi, ale raczej wyjątki. To, co już wejdzie w skład budowanej przez lata kolekcji, prędko jej nie opuści.

Jak sobie więc radzić z przechowywaniem takich drobiazgów? 

Duże ilości biżuterii mają to do siebie, że lubią się ze sobą plątać, oddzielać się od swoich kompanów od pary, chować w różnych zakamarkach. Co zrobić, żeby dostęp do poszczególnych rzeczy był łatwy?
Zobaczcie na zdjęciach, jak ja to sobie zorganizowałam.

Szybki rzut okiem na całość - w lewej komódce są bransoletki, kołnierzyki, akcesoria do włosów, długie naszyjniki, kolczyki-wkręty i mnóstwo innych rzeczy. W komódce po prawej trzymam kolorowe kosmetyki.

Bierzemy zwykłą ramkę na zdjęcia, usuwamy szkło, dodajemy druciki - i mamy świetny stojaczek na wiszące kolczyki. Nie trzeba się martwić, że nie można znaleźć pary.

Drugie życie lusterka. Zdarzyło się niefortunnie, że potłukłam lusterko. Jednak zamiast czekać na przysłowiowe siedem lat nieszczęścia, wzięłam się do pracy i pozbyłam potłuczonego szkła. Tak powstał stojak, dzięki któremu naszyjniki nie plączą się i są łatwo dostępne.