Oscarowa gala coraz bliżej! Przedoscarowy czas to moment, kiedy o filmach mówi się najwięcej; dyskutuje, porównuje i obstawia zwycięzców. Nawet ci mniej zapaleni kinomani potrafią złapać oscarową gorączkę i obejrzeć produkcje, które wcześniej ich nie zainteresowały.

Ze szkoły większość z nas pamięta "memento mori" - pamiętaj o śmierci. Taką funkcję pełniły też martwe natury, miały przypominać o śmiertelności, o przemijaniu.
Punktem wyjścia do powstania tej wystawy jest książka "Nature morte" Michaela Petry’ego, dyrektora MOCA London, gdzie zaprezentował różnorodne współczesne próby reinterpretacji tematu martwej natury. Swoją drogą, Petry był obecny na konferencji prasowej i towarzyszącemu jej obchodowi wystawy, miałam więc okazję posłuchać, jak opowiada o niektórych eksponatach. Nie ma nic lepszego, niż mieć styczność z człowiekiem pełnym pasji! Również kurator Małgorzata Santarek rzuciła mi trochę światła na całą wystawę, dlaczego wybrano właśnie te obiekty i co one oznaczają. Sama na pewno bym na to nie wpadła! Wam też polecam udanie się na zwiedzanie z przewodnikiem, najbliższe 26 lutego.

Wystawę podzielono na pięć części - florę, faunę, pożywienie, przedmioty domowe i śmierć. Jeśli chodzi o techniki, to sami po zdjęciach zobaczycie, jak bardzo jest to zróżnicowane - rzeźby, obrazy, fotografie ceramika, nawet video. Niestety nie udało mi się zanotować wszystkich twórców, możecie mi podpowiedzieć ;)

The opening of #naturemorte curated by @mocalondon & @ekco1 #contemporaryart #art @NM_wroclaw #stilllife #poland #fourdomespavilion #nationalmuseumwroclaw

Post udostępniony przez Mo Lishomwa (@mo_lishomwa) 18 Lut, 2017 o 6:44 PST

"Nature morte. Współcześni artyści ożywiają martwą naturę"

Na pół dnia udało mi się przedostać do Krainy Lodu. Lodowe kwiaty, lodowe drzewa, lodowe podmuchy wiatru. Gdzieś w oddali pobrzmiewały dzwoneczki sań Królowej Śniegu, ale udało mi się uniknąć tego spotkania. Musiałam też robić uniki przed kryształkami lodu - nie chcę, żeby moje serce zamieniło się w kawał lodu!

14 lutego spędzamy z naszymi ukochanymi, całujemy zwierzaki w nos, rozdajemy walentynki kolegom i koleżankom (mam jeszcze całą stertę takich miłych karteczek z przedszkola i szkoły!).
To dzień wyznawania miłości, czemu by więc nie zadeklarować jej swojemu obiektowi westchnień, z którym spotykamy się co dzień, budzimy się z nim i zasypiamy, tęsknimy z powodu nawet jednodniowej rozłąki... A może wręcz przeciwnie, może oddaliśmy mu już nasze serce, ale jest to miłość nieodwzajemniona, niespełniona dręczona przez kilometry rozdzierającej odległości... Lub jeszcze inaczej, jest to miłość pozostająca w sferze fantazji, bajkowa...

Nie ma więc już sensu przemykać ciemnymi uliczkami, zasłaniać się smogiem i wymówkami, że Ty nie jesteś moim rodzinnym miastem!

Visit Zootopia!

Jeden z najlepszych filmów Disneya ostatnich lat opowiada o marzeniu dzielnej króliczki Judy Hopps z małego miasteczka, która chce zostać policjantką w wielkim mieście. Ja jednak nie chcę Wam dziś opowiedzieć fabuły filmu, tylko skupić się na innym marzeniu, które gdzieś tam przemyka w tle i stanowi o unikalności tej historii. Marzeniu o zbudowaniu Zootopii, miasta idealnego.

Bo Zootopia to miasto, gdzie obok siebie mieszkają różne ssaki - drapieżniki i roślinożercy, lwy i gazele, żyrafy i chomiki. Większość mieszkańców to roślinożercy, ale nie martwcie się - drapieżniki żywią się rybami, owadami i białkiem roślinnym.

Brzmi jak coś niemożliwego do osiągnięcia, prawda? Przecież tam żyją drapieżniki, jakim cudem udaje im się powstrzymać swój instynkt i nie zjadać się nawzajem, przecież to jakaś utopia! Wait a minute...