Lizbona zapisała się w moich wspomnieniach wąskimi, stromymi uliczkami, różnorakimi windami, wieloma punktami widokowymi i pysznymi pasteis de nata.
 |
| pierwszy kontakt z Lizboną - lądowanie o zachodzie słońca |
Z punktu widzenia urbanistycznego, Lizbona powstała w idealnej lokalizacji - nie dość, że nad ujściem rzeki, to jeszcze na siedmiu wzgórzach. Dawało to przewagę militarną i handlową, a obecnie stanowi o uroku tego miasta. Rozległe rozlewisko Tagu imituje ocean, do którego z centrum miasta jest jeszcze kawałek, a wzgórza wymusiły zabudowę złożoną z labiryntu uliczek i schodów.
Właśnie dlatego najsłynniejszą dzielnicą Lizbony jest Alfama, położona na zboczu poniżej zamku św. Jerzego. Te wszystkie pocztówkowe widoki z czerwonymi dachami i wąskimi uliczkami - to właśnie tam.
Samego zamku nie zwiedzaliśmy (w kolejce po bilet trzeba byłoby spędzić z pół godziny), ale wybraliśmy się na najwyżej położony w tym mieście punkt widokowy Torre da Igreja - na wieży kościoła św. Jerzego.
 |
| Torre de Igreja |
 |
| nocny widok z Miradouro de Santa Luzia |
 |
| widok z punktu startowego windy Santa Justa |
Nasz 24-godzinny bilet wykorzystaliśmy na przejazd metrem, autobusem, zabytkowymi tramwajami i windą Santa Justa. Króciutka przejażdżka tą ponad stuletnią windą jest podobno jednym z obowiązkowych punktów do zaliczenia w Lizbonie. Sam jej widok na pewno robi wrażenie, ułatwia przemieszczanie się po mieście (tylko niestety Google Maps wind pod uwagę w planowaniu tras nie bierze pod uwagę, dlatego trzeba tu być czujnym - a taka Lift Castelo zdecydowanie ułatwia spacer do zamku św. Jerzego, a niedawno w okolicy placu Martim Moniz oddano do użytku także... schody ruchome). Ale nie wiem, czy jest to coś wartego oczekiwania ponad dziesięciu minut. A nawet w październiku chętnych turystów nie brakuje, dlatego obraliśmy inną strategię - wybraliśmy się tam na krótko przed zamknięciem.
Strasznie żałuję, że nie udało nam się skorzystać z innych wind (Windy de Bica, da Glória i do Lavra) , które na pierwszy rzut oka nie przypominają wind w ogóle, tylko wagoniki tramwajów jeżdżące tam i z powrotem po zboczu wzgórza. Za to zabytkowym, drewnianym tramwajem nr 28 przejechaliśmy się dwa razy! Mknący wąskimi, stromymi uliczkami pojazd sprawia wrażenie, jakby wyrwał się z jakiegoś lunaparku, bo emocje można porównać z przejażdżka kolejką górską. Niekiedy mijani ludzie wręcz przyklejali się do ścian budynków, bo wydawało się, że pędzący tramwaj za bardzo się zbliży. Nic dziwnego, kiedy czasami między oknem tramwaju (bez szyby!) a wyjściem z knajpy było jedynie pół metra - chociaż widocznie według Portugalczyków to odpowiednia szerokość chodnika, by zrobić w takim miejscu również przystanek. Ale pamiętajcie, że mowa tu o ludziach, którzy potrafią zostawić samochód na środku torów i wejść do knajpy. Wtedy tramwaj musi stać i czekać, bo przecież nie ominie, a w najgorszym przypadku - czekać na lawetę, która przestawi pojazd.
Jednak nie dla każdego będzie to tak wielkie przeżycie. Ja w swoim życiu tylko raz przejechałam się kolejką górską (i starczy!), a mała dziewczynka, która kawałek jechała z nami, była zupełnie niezainteresowana , bo wygodnie ułożyła się na siedzeniu i kolanach taty, i zasnęła.
W Lizbonie, jak i w Porto, co krok natrafia się na domy pokryte azulejos. W pewnym momencie po prostu stwierdziłam (i to nie pierwszy raz podczas wakacji w Portugalii), że tu jest za dużo interesujących budynków i pięknych zakamarków, żebym miała co chwilę zatrzymywać się i robić zdjęcia, bo w ten sposób nic tak naprawdę nie zobaczę, bo na wszystko będę patrzyła przez pryzmat fotografii. Przede wszystkim zachwyciła mnie różnorodność wzorów - to tylko ułamek zdjęć, które zrobiłam.
Sztuka uliczna Alfamy:
 |
| nie mogło zabraknąć sardynki, jednego z symboli Poartugalii |
Płytki towarzyszyły nam z resztą już od początku wyprawy po Portugalii - takie znajdowały się pierwszym hostelu, w którym spaliśmy po przylocie.
Wzgórza, wszędzie wzgórza...
 |
| fontanna na placu Martim Moniz |
 |
| widok na park Alameda Dom Afonso Henriques |
 |
| Fonte Luminosa |
Skoro już dotarliśmy do Belem (również zabytkowym, drewnianym tramwajem), to nie wracaliśmy tak od razu, tylko wybraliśmy się na spacer. To bardzo popularne miejsce na wycieczki, co było widać po ilości turystów. Z brzegu rzeki rozpościera się widok na Most 25 kwietnia, przez swój czerwony kolor przypominający Golden Gate w San Francisco (chociaż to z San Francisco–Oakland Bay Bridge łączy go więcej - zostały zbudowane przez tę samą firmę).
Ale Belem słynie również z Pomniku Odkrywców, mającego upamiętniać portugalskich śmiałków, którzy dokonali wielu odkryć geograficznych. Na szczycie pomnika znajduje się taras widokowy, ale trafiliśmy akurat na jego renowację.
Z wielkimi odkrywcami związany jest również Klasztor Hieronimitów (również będący jednym z Siedmiu Cudów Portugalii), gdzie znajduje się grobowiec Vasco da Gamy.
Na Muzeum kolekcji Berardo (Museu Colecção Berardo - wystawiające sztukę współczesną i nowoczesną) trafiliśmy przypadkiem, bo zainteresowała mnie surowa bryła, widoczna od strony głównej drogi, a przypominająca niedostępny fort. Okazało się, że w środku skrywa się ogólnodostępny dziedziniec i zielony taras, gdzie można wypocząć. Nie wiem, jak to się stało, ale nie mam stamtąd więcej zdjęć, a miejsce zrobiło na mnie bardzo dobre wrażenie. Muzeum można zwiedzić, nie ruszając się z kanapy, wystarczy odpalić Google Street View.
To nawet nie połowa atrakcji, jakie ma do zaoferowania Lizbona. Warto zobaczyć chociażby nowoczesną dzielnicę Oriente (o której opowiem innym razem) czy muzeum płytek azulejos i mnóstwo innych miejsc, których nie miałam już szans zobaczyć, bo na to potrzeba by jeszcze kilku dni. A inne miejsca, które odwiedziłam podczas październikowych wczasów, pokazałam już tutaj.
większość zdjęć jest mojego, kilka opublikowałam za zgodą autora ;)
KOMENTARZE