Często to, co publiczne, ogólnodostępne, odbieramy jako tak naprawdę niczyje. Bo przecież pilnują tego jakieś miejskie urzędasy i to wcale nie znaczy, że to należy do wszystkich mieszkańców. Taki sposób myślenia sprawia, że nikt nie poczuwa się do dbania o swoje otoczenie. Po co wrzucać śmieci do kosza, można rzucić na trawnik, w końcu to nie mój trawnik, a i tak przyjdzie ktoś i to posprząta, co mnie to, pani! I tu wchodzi cała na biało partycypacja społeczna (czasem lubię używać takie trudne słowa, ale spokojnie, jest przecież Miejski Słowniczek!). Chociaż zazwyczaj używając takiego pojęcia ma się na myśli nieco większe zaangażowanie mieszkańców w sprawy ważne dla ich społeczności (lokalne wybory, budżet obywatelski, udział w konsultacjach społecznych), a nie malowanie fantastycznych stworzeń na ścianach XIX-wiecznych kamienic. Ale hej, od tego się zaczyna! Powoli, od spraw najbliższych i codziennych buduje się zaangażowanie i świadomość, poczucie wspólnoty i przynależności, które dobrze wykorzystane, przyniesie same korzyści.

Wyprawa na Islandię była dla mnie ciągłą weryfikacją mojej wiedzy o tej wyspie - niby wiedziałam, że jest tam zorza, błękitne lodowce, gejzery, wulkany, piękne widoki... Ale co innego wiedzieć, a co innego zobaczyć na własne oczy, że te rzeczy naprawdę istnieją i tańcząca aurora to wcale nie fotograficzne manipulacje. I że w jednym miejscu na świecie może być naprawdę tak różnorodnie i tak pięknie.

Jednym z takich miejsc była laguna przy lodowcu Jökulsárlón, gdzie kawałki lodu porywane przez rzekę i fale odpływu do oceanu, a następnie wyrzucane na plażę z czarnym, wulkanicznym piaskiem, gdzie lodowe bloki skrzą się niczym diamenty.